Yazar: Hilal Nur Fındık

Bazen bir serzeniş bazen de yutkunurken boğazıma oturan bir yumru. Ne bir adım ileri ne bir geri. Sayıp durmuşum yerimde hep. Geçtiğimi sandığım yollar bir döngüymüş meğer. Sanrılar görmüşüm çemberin içerisinde. Değişkenler olaylarda, süreklilik karakterlerdeymiş aslında… Elbet bir çıkış bulunur telaşında aradım doğruyu. Görünmeyenin ardındaki gerçek, ya esiri olmanı sağlayacak…

Kabulleniş… Kafamın içindeki dipsiz boşluk… Kurtuluş mu kaybediş mi? Varlık mı yoksa yokluk mu?… Hayatımın daimi evresinde görebilme meselesiydi aslında. Akışı seyredebilecek sağlam bir zihin varsa kurtulmanın varlığında anlaşılabilir bazı hisler. Görmekse aslı çözdüm sayılır benliğimi. Oysa çokça zordu içe dönmek… Anlatmak, yazmaktır belki de her şey. İki kelamın bir…

İçimde hiç dinmeyen adım adım yüreğimden bedenime nükseden bu yorgunluk; zamanla beni tüketen,ruhumu öldüren bir parçam haline geldi.Sızısını hissetmek geri kalan hissedemediğim bütün duygulara karanlık ışığını tutmakta sanki.Uyandığımda bedenimde oluşan o derin soğuk her nefes alışımda yüreğime batan sızı kadar keskin. Ruhun öldüğünde derin bir acı duyman olanaktır ama duyumsadığın…

Gün geçtikçe zihnim bulanıklaşıyor sanki denizin içinde gözlerimi açıp etrafı görmeye çalışmak gibi.Her şeyi görüyorum duyuyorum aynı zamanda hissediyorum ama cevap veremiyorum,sesimi çıkartırsam boğulacağımı biliyorum.Sessizce hayatımı izliyorum,istediğimin bu olmadığını ve hiçbir zaman da bu olmayacağını biliyorum ama yaşatılmaya zorlanmış bir düzenin ortasına hapsolmuşum.Derinliğini sorgularsam daha çok dibe batacak gibiyim.Belki diyorum…

Hisler bizi yöneten en büyük normlardır. Beynin etkisiz kalıp kalbin ağırlaştırdığı bir yük gibi…Sizin isteğiniz olmaksızın parçalarda bütünü birleştirir. Bakmanız gereken açıyı siz belirlersiniz.Bütünü hangi açıdan görmek isterseniz onun belleği siz de kalır yani demem o ki göreceniz size zarar veriyorsa onu değiştirin. Elinizde bu imkan, nasıl kullanacağınızı bilirseniz eğer.Kendimden…